13 Δεκ Κωνσταντίνα
Ο αγώνας να κάνουμε παιδί ξεκίνησε το 2012. Οι εξετάσεις δεν έδιναν κανένα περιθώριο για κάτι διαφορετικό. Η εξωσωματική είναι η μόνη διαδρομή που πρέπει να ακολουθήσουμε. Μετά από αρκετό διάστημα που πέρασε να δεχτούμε το αποτέλεσμα, μπήκαμε στην διαδικασία και ξεκινήσαμε.
Γεμάτοι θετική ενέργεια το 2012 κάναμε την πρώτη προσπάθεια. Μας έδιναν ποσοστό επιτυχίας 99%.Μετά την ολοκλήρωση, τα γονιμοποιημένα έμβρυα ήταν ένα, έγινε η εμβρυομεταφορά και η χωριακή ήταν μηδενική.
Έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Το 99% εξανεμίστηκε, έπεσα σε κατάθλιψη, δεν μπορούσα να επικοινωνήσω με τον άντρα μου. Ο καθένας κλείστηκε στον εαυτό του μιλούσαμε μόνο για τα τυπικά και αυτό κράτησε για 3 μήνες. Η αγάπη μας όμως ήταν τόση που αφήσαμε την εξωσωματική και προχωρήσαμε να βρούμε τους εαυτούς μας και να κάνουμε πράγματα που μας γέμιζαν και μας ένωναν.
Το 2014 αποφασίσαμε να κάνουμε άλλη μια προσπάθεια. Αυτή την φορά πήγαμε στο εξωτερικό. Μείναμε εκεί 2 μήνες, περάσαμε ξανά την διαδικασία αλλά αυτή τη φορά είχα θωρακίσει τον εαυτό μου καλύτερα σε μια πιθανή αποτυχία. Το αποτέλεσμα ήταν πάλι το ίδιο. Ένα έμβρυο και μια μηδενική χωριακή.
Γυρίσαμε Ελλάδα και μετά από συζήτηση αποφασίσαμε από κοινού πως το θέμα «εξωσωματική» κάπου εδώ είχε φτάσει στο τέλος του. Δεν ήμουν ποτέ της αντίληψης πως μια γυναίκα πρέπει να κάνει άπειρες εξωσωματικές για να γίνει μητέρα. Στην δική μου περίπτωση ήταν περισσότερο η ψυχολογική πίεση παρά τα φάρμακα και τα χρήματα. Το ανακοινώσαμε σε όλους, πήραμε την απόφαση και το «θέμα» παιδί είχε τελειώσει. Άλλωστε είχαμε ο ένας τον άλλον, πολλά ανίψια και αυτό μας ήταν αρκετό.
Το 2017 πήρα ένα τηλέφωνο από μια φίλη.
«Σου έχω κλείσει ραντεβού στον κ.Αθανασίου του έχω μιλήσει και σε περιμένει».
Δέχτηκα, αλλά η απόφασή μου δεν θα άλλαζε. Δεν θα έπαιζε ποτέ ξανά κανένας με την ψυχολογία μας και με ψεύτικες ελπίδες.
Ανεβήκαμε στην Αθήνα. Έκατσα απέναντί του. Περίμενα να τελειώσει σε ότι είχε να μου πει και ευγενικά να φύγω. Μας ζήτησε να κάνουμε μια σειρά εξετάσεων να τις δει και να μας πει την γνώμη του. Βλέποντας το βλέμμα του άντρα μου δέχτηκα.
Μετά από λίγες μέρες οι εξετάσεις βγήκαν και βρέθηκα ξανά απέναντί του. Ήταν ξεκάθαρος από την αρχή.
«Δυο είναι οι περιπτώσεις για να γίνεις μητέρα. Είτε να υιοθετήσεις, είτε να πάρεις δανεικά ωάρια».
Οι εξετάσεις δεν έλεγαν ψέματα. Μου εξήγησε την διαδικασία και αποφασίσαμε να προχωρήσουμε με δανεικά ωάρια.
Αυτό που με έκανε να τον εμπιστευτώ ήταν το βλέμμα του την ώρα που μου έλεγε:
«Θα σε κάνω μητέρα, αλλά θέλω να κάνεις υπομονή».
Η Τρίτη εξωσωματική ήταν γεγονός. Από εκείνη την στιγμή δέχτηκα την φροντίδα από τις μαίες που απαρτίζουν την ομάδα του κ.Αθανασίου και του κ.Μπίνα που τις φορές που έλειπε ο γιατρός με παρακολουθούσε με την ίδια σοβαρότητα και επαγγελματισμό.
Είχα τρία έμβρυα που με περίμεναν. Η διαδικασία της εμβρυομεταφοράς διεκόπει οκτώ φορές. Τόσες έκατσα στο πεζούλι έξω από το ιατρείο και έκλαιγα γιατί τα ψυχολογικά αποθέματα με εγκατέλειπαν. Και εκεί που έλεγα να τα παρατήσω, να γλιτώσω, μου κρατούσε το χέρι, μου χαμογελούσε και μου ζητούσε να κάνω υπομονή.
Το Δεκέμβριο του 2017 άκουσα μια φωνή να μου λέει. Είμαστε έτοιμοι για την εμβρυομεταφορά. Πήραμε όλοι μια βαθιά ανάσα, στο χειρουργείο είδα τα δύο έμβρυα να περνούν στο σώμα μου, τον γιατρό να κάνει τον σταυρό του, να με φιλάει και να μου λέει:
«Στις 27 Δεκεμβρίου θα κάνεις την χωριακή».
Στις 11:45 χτύπησε το τηλέφωνό μου. «Η χωριακή σας είναι 545 μονάδες».
Έκλεισα το τηλέφωνο έπεσα στην αγκαλιά του άντρα μου και έκλαιγα πολύ πολύ ώρα.
Πήρα τις μαίες να δώσω το αποτέλεσμα και η χαρά τους ήταν τέτοια που θεωρώ πως ανακουφίστηκαν και εκείνες.
Από εκεί και πέρα μπήκα στην φροντίδα της μελλοντικής μανούλας. Ήταν προσεκτικοί στα πάντα, κοιτούσαν την παραμικρή λεπτομέρεια τόσο σε μένα όσο και στο μωρό που μεγάλωνε μέσα μου.
Στις αρχές Αυγούστου 2018 στις 6:50 άκουσα το πρώτο του κλάμα και τον κράτησα για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου.
Το «θαύμα» ήρθε στην ζωή μας και η «περδικούλα», όπως με έλεγε ο γιατρός, είχε καταφέρει να φέρει τον άγγελό της στην ζωή.
Και αν έκατσα να γράψω την μικρή μου ιστορία είναι για έναν και μόνο λόγο: Η μητρότητα είναι το ποιο όμορφο συναίσθημα που μπορεί να ζήσει μια γυναίκα.
Μην φοβάστε στο άκουσμα των λέξεων «δανεικά ωάρια». Μην χάνετε χρήματα, ψυχολογικά αποθέματα και κοροϊδία αν δεν υπάρχει άλλη οδός.
Σε όλη αυτή την πορεία των 6 χρόνων, σύμμαχος μου ήταν ο άντρας μου. Ένας άνθρωπος που περάσαμε μαζί πολλά, που κρατούσε ο ένας το χέρι του άλλου, που έδινε κουράγιο όταν τα ψυχολογικά αποθέματα τέλειωναν. Πολλά ζευγάρια δεν περνούν ομαλά αυτή την διαδικασία. Αλληλοκατηγορούνται, θεωρώντας ότι το «πρόβλημα» δεν είναι δικό τους αλλά του συντρόφου τους. Και στο τέλος καταλήγουν να χωρίζουν ξεχνώντας το «ταξίδι» που ξεκίνησαν από κοινού να κάνουν.
Για να περάσει κανείς αυτή την διαδικασία θέλει ΑΓΑΠΗ, ΠΙΣΤΗ σε αυτό που έρχεται, μια ΓΛΥΚΙΑ ΚΟΥΒΕΝΤΑ, ένα νεύμα ότι στο τέλος θα τα καταφέρουμε ΜΑΖΙ.
Γιατί για να έρθει στην ζωή ένα παιδί θέλει το ΜΑΖΙ.
Ο μικρός μας είναι πλέον 10 μηνών. Είναι ένα ευτυχισμένο, χαμογελαστό παιδί.
O λόγος;
Οι γονείς του πάλεψαν ΜΑΖΙ, ΑΓΑΠΗΘΗΚΑΝ ΠΟΛΥ, και είναι υπερήφανοι που παρά τις δυσκολίες έφεραν στην ΖΩΗ αυτό το ΠΑΙΔΙ.
Θέλω να ευχαριστήσω από καρδίας τις μαίες Κατερίνα-Ευφροσύνη-Ιλιάνα που στάθηκαν δίπλα μας στα εύκολα και στα δύσκολα.
Τον κ.Μπίνα που πραγματοποίησε την καισαρική και ζήσαμε μαζί τον ερχομό του γιού μας.
Τον κ.Αθανασίου που ήταν πάνω από όλα Άνθρωπος, μου είπε μόνο αλήθειες, μας στήριξε και τελικά κράτησε την υπόσχεσή του:
«ΜΑΣ ΕΚΑΝΕ ΓΟΝΕΙΣ»
Σας ευχαριστώ,
Κωνσταντίνα
