Ενδομητρίωση

Περίπου 10% των γυναικών σε αναπαραγωγική ηλικία παρουσιάζουν συμπτώματα ενδομητρίωσης και ένα 30 – 40% από αυτές ίσως δεν καταφέρουν να τεκνοποιήσουν. Επιπλέον, 50% των υπογόνιμων γυναικών πάσχουν από Ενδομητρίωση. Προς το παρόν δεν υπάρχει κάποια γνωστή θεραπεία για την ενδομητρίωση και η διάγνωση της γίνεται λαπαροσκοπικά. Αξιοσημείωτο είναι πως από τη στιγμή που θα αρχίσουν να παρουσιάζονται τα πρώτα συμπτώματα, χρειάζονται κατά μέσο όρο 8,5 χρόνια μέχρι να γίνει η πλήρης διάγνωση.

Αδενομύωση είναι η παθολογική κατάσταση που ο ενδομητρικός ιστός διεισδύει στο τοίχωμα της μήτρας. Εμφανίζεται σε γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας και είναι καλοήθης νόσος. Κάποιες φορές υπάρχουν συμπτώματα όπως πόνος στην περίοδο (δυσμηνόρροια), αύξηση της ποσότητας του αίματος στην περίοσο και άυξηση των διαστάσεων της μήτρας. Διάφορες θεωρίες έχουν διατυπωθεί για την αιτιολογία της αδενομύωσης όπως γενετικοί παράγοντες που σχετίζονται με τη δημιουργία της μήτρας στο έμβρυο τους πρώτους μήνες της κύησης. Άλλοι πάλι θεωρολυν ότι το «σπάσιμο» του στρώματος μεταξύ ενδομητρίου και μυομητρίου κατά τη διάρκεια χειρουργικών επεμβάσεων ή και … επιτρέπει τη διείσδυση ενδομητρικών κυττάρων στο μυομήτριο.
Τα τελευταία χρόνια η υψηλή τεχνολογία των 3D υπερήχων και της μαγνητικής τομογραφίας μας επιτρέπει να πιστοποιήσουμε την ύπαρξη αδενομύωσης.

Τόσο με τις παραπάνω ανώδυνες απεικονιστικές μεθόδους όσο και με τη βοήθεια της ιστοπαθολογίας ταξινομούμε την αδενομύωση σε 2 κατηγορίες: την εστιακή που δίνει την εικόνα οργανωμένου καλοήθους όγκου (αδενομύωμα) και τη διάχυτη.

Οι γυναίκες που εμφανίζουν αδενομύωση παρουσιάζουν αυξημένο ποσοστό υπογονιμότητας και αποβολών σε σύγκριση με γυναίκες ίδιας ηλικίας και γενικότερα ίδιου αναπαραγωγικού προφίλ. Αυτό οφείλεται στην αλλαγή του μικροπεριβάλλοντος της μήτρας που δεν ευνοεί την εμφύτευση του εμβρύου. Όσον αφορά στις αποβολές, αυτές οφείλονται στην αλλαγή των ορμονικών παραγόντων και της μικροκυκλοφορίας της ενδομητρικής κοιλότητας.

Έτσι ο ειδικός στην υπογονιμότητα θα πρέπει να αναδείξει την ύπαρξη αδενομύβωσης στο υπογόνιμο ζευγάρι και ανάλογα να διαμορφώσει κατάλληλη στρατηγική ώστε στο συντομότερο διάστημα να επιτευχθεί η κύηση.

Η προσέγγιση μπορεί να είναι φαρμακευτική, χειρουγική (λαπαροσκοπικά) ή και αναμονή, δηλαδή σε περίπτωση νεαρού υπογόνιμου ζευγαριού χωρίς άλλους συνυπάρχοντες παράγοντες ίσως αναμονή και παρακολούθηση να φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Η ύπαρξη αδενομύωσης συνυπάρχει στην πλειονότητα των περιπτώσεων με ενδομητρίωση. Τόσο η ενδομητρίωση όσο και η αδενομύωση αποτελούν ένα αίνιγμα για την ιατρική όσον αφορά τον παθοφυσιολογικό μηχανισμό τους και δεν έχουν διαλευκανθεί πλήρως. Οι χειρισμοί στο υπογόνιμο ζευγάρι θα πρέπει να είναι λεπτοί και προσεκτικοί ώστε να έχουμε το βέλτιστο αποτέλεσμα.